Waterdichtheid van beton
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Waterdichtheid van beton beschrijft de mate waarin verhard beton weerstand biedt aan de indringing van water of vloeistoffen onder druk.
Omschrijving
Beton is van nature een poreus materiaal met een systeem van capillaire poriën. De doorlaatbaarheid, ook wel permeabiliteit genoemd, is de mate waarin een materiaal vloeistoffen en/of gassen doorlaat en is van grote invloed op de duurzaamheid van beton, omdat dit de toegankelijkheid voor schadelijke stoffen bepaalt. De hoeveelheid en grootte van de capillaire poriën, die afhankelijk zijn van de water-cementfactor, spelen hierbij een belangrijke rol. Hoewel water langzaam door het beton zelf kan bewegen, versnelt de aanwezigheid van scheuren dit proces aanzienlijk. Waterdichte betonconstructies, zoals kelders, tunnels en reservoirs, worden in de praktijk gerealiseerd. Volgens NEN-EN 1992-3 (Eurocode 2) is beton, zelfs bij strenge eisen, waterdicht zolang er geen scheuren in zitten.
Factoren en verbetering van waterdichtheid
De waterdichtheid van beton wordt beïnvloed door verschillende factoren, waaronder de samenstelling van het betonmengsel (met name de water-cementfactor en de maximale korrelgrootte van het toeslagmateriaal), de kwaliteit van de gebruikte materialen en de constructiemethode. Om beton waterdicht te maken of de waterdichtheid te verbeteren, zijn er diverse methoden. Dit kan tijdens het mengproces door toevoeging van hulpstoffen die beton waterdicht maken, zoals bepaalde impregneermiddelen op basis van silicaat en siliconaat, of door gebruik te maken van specifieke betonmixen. Achteraf kan waterdichtheid worden bereikt door het aanbrengen van waterdichtingssystemen op de externe (positieve) of interne (negatieve) oppervlakken, zoals membranen, vloeibaar aan te brengen polymeermembranen, waterdichte mortels en coatings. Ook waterstops in stort- en constructievoegen, al dan niet van het hydrofiele type dat opzwelt bij contact met water, dragen bij aan een waterdichte constructie. Vroeger werd ook tras, gemalen tufsteen, toegevoegd om beton waterdicht te maken.
Waterdichtheidsklassen
In normen zoals NEN-EN 1992-3 worden waterdichtheidsklassen (TightnessClass of TC) gedefinieerd voor betonconstructies. Deze klassen variëren van TC0 (waarbij enige lekkage is toegestaan, bijvoorbeeld bij tijdelijke constructies) tot TC3 (waarbij absoluut geen lekkage is toegestaan). Voor ondergronds bouwen wordt veelal klasse TC1 geëist, waarbij beperkte lekkage is toegestaan en het zelfherstellende vermogen van beton (selfhealing) na scheurvorming een rol kan spelen. Het realiseren van hogere klassen (TC2 en TC3) kan technische en economische uitdagingen met zich meebrengen, waardoor aanvullende technieken nodig kunnen zijn om de vloeistofdichtheid te waarborgen. Duidelijke afspraken over de gewenste waterdichtheidsklasse en de te hanteren methoden zijn essentieel in de ontwerpfase en contractuele documenten.
Vergelijkbare termen
Waterdichtheid
Gebruikte bronnen: